Tenis stołowy - jest stosunkowo młodą dyscypliną olimpijską, historycznie wywodzącą się od tenisa ziemnego. Choć pierwsze rozgrywki odbywały się już na początku XXw. (od 1920r. w Polsce), to dyscyplina ta trafiła do programu Igrzysk Olimpijskich dopiero w 1988 roku w Seulu (zarówno mężczyźni jak i  kobiety). W grze uczestniczy 2 (gra pojedyncza) lub 4 zawodników (gra podwójna lub mieszana). Celem gracza jest takie uderzenie rakietką piłeczki na stronę przeciwnika aby ten nie był w  stanie jej odebrać lub aby był zmuszony popełnić błąd. Każdy błąd jest liczony jako punkt dla przeciwnika. Jednego seta gra się do 11 punktów (choć tak jak w tenisie ziemnym aby wygrać seta trzeba mieć 2 punkty przewagi). Liczba setów potrzebnych do zwycięstwa waha się w zależności od turnieju i stopnia eliminacji od 3 do 5. Zawody rozgrywają się na stole koloru niebieskiego lub zielonego, o wymiarach 152x274 cm i wysokości 76 cm. Na środku stołu rozpięta jest pionowo siatka (również zielona) o wysokości 15,25 cm, dzieląca stół na dwie równe części. Celuloidowa (lub z innego podobnego tworzywa) piłeczka ma średnicę 40 mm i wagę 2,7 g. Piłka ma kolor biały lub żółty - w zależności od koloru stołu. Zawodnik może odbić piłkę tylko przy użyciu rakietki. Rakietka wykonana jest z drewna (sklejka) pokrytego warstwą gumy. Technologia wykonania gumowej powierzchni rakietki jest bardzo złożona, ale dzięki temu zawodnicy mogą w znacznym stopniu kontrolować lot uderzonej piłki, a zwłaszcza jej obroty. Jest to bardzo istotne, gdyż obracająca się piłeczka zmienia radykalnie kierunek lotu podczas odbicia od stołu lub rakietki przeciwnika. Rakietka trzymana jest za uchwyt tradycyjnie (całą dłonią - styl europejski) lub podobnie do trzymania długopisu podczas pisania (styl azjatycki).

Wszystkie mecze tenisa stołowego rozgrywane były w Hali Olimpijskiej Galatsi w centrum Aten.